Hanny Veerkamp
In de zomer 2004 belde het programma MAN BIJT HOND aan bij de woonboot van de familie Veerkamp. Ze vroegen of de familie al gegeten had en of ze met hen de dag door mochten nemen. Net zoals ze talloze malen hadden gedaan bij andere families en gezinnen. Niemand had er dan ook een flauw vermoeden van dat het dit keer heel anders zou aflopen!
Nadat de uitzending was geweest van MAN BIJT HOND, werd de NCRV overspoeld met reacties over de uitzending bij de familie Veerkamp, en omdat iedereen zo positief was, werd er besloten een docusoap te starten over de Amsterdamse familie.
Vanaf 4 oktober 2004 kon iedereen iedere dag meegenieten met de alledaagse belevenissen van Hanny en Ton Veerkamp en moeder Nel, die echter helmaal niet zo alledaags, maar juist heel speciaal waren! Terwijl De Veerkampjes zich afvroegen wat er nu bijzonder aan hen was, want zij vonden zichzelf heel gewoon, trok de docusoap keer op keer enorme aantallen kijkers!
Ik ben geboren op 27 maart 1947 in Amsterdam. Ik heb twaalf jaar in de Jordaan gewoond en tot aan mijn trouwen in de Staatsliedenbuurt.
Heb vanaf mijn 14e in de horeca gezeten. Tot vier jaar geleden, toen heb ik mijn eetcafé in de Pijp, wat ik 21 jaar heb gehad, verkocht. Ook omdat ik last kreeg van botontkalking en in die tijd nogal veel botten gebroken heb.
Twee jaar geleden werd er bij ons thuis ’s middags aangebeld door Man Bijt Hond en zij vroegen of ze de dag door mochten nemen met ons voor een item dat ze iedere dag in het programma hadden. We hebben toen ‘ja’ gezegd en zij vonden het zo apart dat ik mijn moeder in huis had dat ze na een week of twee opbelden of we met hun een docu-soap wilden maken. Eerst aarzelden we nog, omdat we dachten ‘wat moeten ze nou met ons’ maar we hebben toch ‘ja’ gezegd en dat heeft toen bijna een jaar geduurd.
Daarna wilde SBS6 met ons verder en ook daar zijn we een jaar te zien geweest.
We hebben in die twee jaar een schitterende tijd gehad en heel veel bekende en vooral leuke en lieve mensen meegemaakt, die je anders nooit ontmoet zou hebben. We hebben het over ons heen laten komen en hebben er met volle teugen van genoten.
Daarom wil ik, omdat ik nu ook een zogenaamde BN’er ben, mijzelf in gaan zetten voor Pup in Nood omdat ik dat een geweldig initiatief vind. Ik kan slecht tegen onrecht, en als het dan ook nog eens om weerloze dieren gaat sla ik helemaal op tilt.
Ik zal al mijn bekende relaties aanschrijven en hen vragen om Pup in Nood te steunen met wat voor bedrag dan ook, of om donateur te worden.
Ik had twee Maltezer Leeuwtjes, waarvan ik er één drie maanden geleden in heb moeten laten slapen omdat hij darmkanker had en de dierenarts verder niets meer voor hem kon doen. Ik mis hem nog iedere dag, maar ik heb Jordi van twaalf jaar nog en dat is mijn kleine lieve sukkel. Hij loopt de hele dag achter me aan en doet voor de rest precies waar ie zelf zin in heeft. Een wereldbeest.
Zo nu weten jullie wat van mezelf, voor zover je dat nog niet op TV had gezien, en ik hoop voor Pup in Nood veel donateurs te kunnen binnenhalen.
Mijn slogan is: ‘Als je de mensen kent, ga je steeds meer van beesten houden, want die zijn tenminste altijd blij, trouw en eerlijk.’